اشعار

باید شکست ساغر و از می وضو گرفت           بـایـد ز دست بـانـی بـاده سـبـو گـرفـت

از عرش آمده است... زمین آبرو گرفت           هر عـاشقی که بادۀ خود را از او گرفت

به دامان آسمان دُر و گُوهر،داشت           ستاره دسته دسته گل به بَر،داشت
ز لبخند ملائک، نور می ریخت           سحر از فجر موعودی،خبر داشت

پخش سبک   

میلاد ضامن آهو، ذکرم نام رضاست            عیدی همه مشتاقان، امشب دست خداست

آمد بضعۀ پیـغـمـبر            پـارۀ جـگـر حـیـدر

پخش سبک   

ای نـثارت قـل هـوالله و تـبارک           ای صراط المستقیم راه تو بی شک

جشن میلادِ پُر از نورت مبارک           یا عـلی بـن مـوسـی الـرضا (۲)

پخش سبک   

آمد به دنیا، مهـر هـشتـمین            الـحـمـدلله، ربِّ الـعـالمـیـن

آمده مظهـر یا حیّ و یا هو            مبارک مـیـلاد ضامن آهـو

پخش سبک   

پُر از تجلی نور است، تمام عرش معلا           نموده جـلـوه به عـالم، امام هـشتم دلها

پُـر از شـعـف، شده از یُـمن قـدوم با صـفـایش کـلّ دلـهـا

پخش سبک   

الا طبیب جـان، که بهـتـر از جانی            امیـد قـلب من، حـضرت سلطـانی

تو هـشتمین نـور داوری            به کـل عالم تو سـروری

پخش سبک                                           ( به سبک السلام ای خاتم پیغمبران )

تهنیت ای اهل عالم آمده مهری فروزان           کز فروغش آسمان ها و زمین گردیده رخشان

عزیز مصطفی، ز نسل کوثری           چو جدت مرتضی، به عالم سروری

به پـای بـوس قـدومت زمین مهـیـا شد            ز نـور مضجـع تو آسـمـان مـصفـا شد
هزار جن و ملک ره به آسـمان نـبرند            زمین به یمن تو برتر ز عرش اعلا شد

پخش سبک  

دست من و دامن این ، آقا که خیـلی کریـمِ          لطف و عنایتش به ما ، ثابت شده از قدیـمِ

شب شب عیدی دادن ، فاطمه شد به عاشقا          میــده برات سفر ، مــدیـنه و کــرب و بلا

پخش سبک  

تجــلّی خــورشیــد، ولا مبــارک باشد            ولادت حضرت ِ ، رضا مبارک باشد

نام سبــحــان ، مــدح سلطــان ، گــشتــه ذکــر عــاشقــانی که به عشــقــش مبتــلایــند

امشب که خدا با تو نـمـایـان شــده آقا            انــگـار دلـم تـازه مـسـلـمـان شـده آقـا

از یـاد بــرد نـام  بــهـشــت ابــدی را            هر کس که دلش اهل خراسان شده آقا

دیر وقـتی ست دلم عـرض ارادت دارد           مـاه ذیعـقـده شـد و قـصد زیـارت دارد

نور می آید از آن دور، سفر نزدیك است             این چنین حضرت خورشید عنایت دارد

بالای شعـر خـویش نـوشتم هـوالطیف            تا که کنم ثنای تو ای حضرت شریف

هم پیـرو تو تاج سـر اهـل عـالـم است            هم منکر تو خوار وسرافکنده و خفیف

آسمان بـر آن شده تا با زمین ساغر زند          مهر خندد بر مه و مه خنده براختر زند

عرشیان را مرغ دل سوی مدینه پر زند          حضرت روح الامین بیت الولا را درزند

سخن به مدح تو بايد فصيح و كامل گفت            هم از شكوه مقامت، هم از فضائل گفت

شبيه صائبِ صاحب سخن قصيده نوشت            غزل غزل سر زلف تو را چو بيدل گفت

مریـض آمـده امــا شـفــا نمـی‌خـواهــد           قسم به جان شما جز شما نمی‌خواهد

برای پیـش تو بودن بهانه‌ای کافی‌ست           بهشت لطف کــریمان بها نمی‌خواهد

با زمـزمـی به وسعت چـشــم تر آمدم            تا محـضـر زلالـتـرین کــوثــر آمدم

قسمت نشد که بال و پری دست و پا کنم            اما به شـوق دیــدن تــو با سـر آمدم

نه دعـبـلم نه فـرزدق که شاعـرت باشم            که شاعرت شده مـقـبـول خاطرت باشم

نه آهـوام، نه کـبـوتر که ضـامـنم باشی            و یــا پــرنــدۀ صحـن مـجــاورت بـاشم

دلی که جز تو در آن خانه میکند دل نیست            شبیه دل بـود و غیر تکه ای گل نیست

الا ســفـیـنـۀ نـوحـم بـگـیــر دست مـرا            در این تـلاطم دریا امـیـد ساحل نیست